Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
Barbie..Forces..Darling
Barbie... η συνεχής αναζήτηση της απόλυτης ομορφιάς. Μια γυναίκα που θαύμαζα ως παιδί, ένα κορίτσι που θα είμαι πάντα ερωτευμένος μαζί του ως ενήλικας...
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Hedi Slimane ( Ταλαντούχοι ανθρωποι, ωραίες μόδες )
Είναι ωραίο να παρατηρείς εικόνες του Hedi Slimane...ΜΟΔΑ! Σαν σκίτσα απο κάρβουνο. Έχουν γεύση παγωμένης Vodka...
Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
Désenchantée (Μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα!)
Χθες προσπάθησα να μάθω κάποια από τα μυστικά ενός barman. Το ονομά του ένα από τα μυστικά του που έμαθα, το μέρος ένα από τα πολυσυζητημένα spot της πόλης, με έναν φοίνικα να συνωμοτεί μαζί μας, κρύβοντας με τα πυκνά του φύλλα, μύχιες σκέψεις, υγρά βλέμματα και δροσισμένα χείλη από τα cocktails και τα κερασμένα σφηνάκια, κομμάτι του περίεργου παιχνιδιού που ξεκινάει πολλά από τα βράδια μας στους λαβύρινθους των bars.
Και όλα γύρω σου ένα χάος όντας μέλος του όλο και αυξανόμενου σε αριθμό club των singles της πόλης, σε μια γενιά, γαλλιστί “un generation désenchantée” σύμφωνα με τη λυρική κατάθεση της κολασμένης ψυχής της Mylene Farmer. Ξέρω καλά…Έτσι, ενώ δίπλα μας βρίσκεται αυτό το χάος, και όλοι ψάχνουν για μία αγάπη ή κάτι που να της μοιάζει, για να ξαπλώσουν ευτυχισμένοι, δυο σώματα μια πράξη, ίσως το πρώτο εξιλαστήριο θύμα ή η πρόβα generale στο trivial αναζήτησης ερωτικού συντρόφου να είναι ο γοητευτικός άντρας με το παράσημο του barman.Στο παιχνίδι αυτό ορισμένες φορές περνάς τα όρια, όπως καμιά φορά ξεχνιέται και περνά τα κόκκινα φανάρια η Ιωάννα , καπνίζοντας, τα βράδια που οδηγεί βιαστικά φορώντας τα ψηλοτάκουνα Marni της. Πόσο όμορφοι φαίνονται οι άνθρωποι όταν κάνουν κάτι απαγορευμένο.
Παραταγμένοι, λοιπόν, στην μπάρα, την εύφορη κοιλάδα των daiquiri,των martini και εκείνων των περίεργων υποβρυχίων (το μυστικό είναι στην σκέτη tequila αντί του ύπουλου whisky σ.σ. ντελίριο ειλικρινείας του δικού μας αγοριού) ένας barman προσπαθεί να αυτόψυχαναλυθεί για το που νιώθει πιο ασφαλής και άντρας, πίσω από την μπάρα ή ανάμεσα στα πόδια μιας από τις γοητευτικές γυναίκες έξω από αυτήν; Γυναίκες ελεύθερες και όλες οι ελεύθερες ελπίζουν.
Σε αυτήν την εμπόλεμη περιοχή, όπλα μας η γοητεία μας και η αστεία μας πλευρά, όπλο του η αναζήτηση της τέλειας ατάκας. Εγώ το δόλωμα του socializing και η ανώνυμη φίλη μου (διαφύλαξη της ανωνυμίας της, για αποφυγή κακοτοπιάς με τον wanna be μόνιμο σύντροφό της) το ερωτικό απωθημένο και υποχρεωτικά αντικείμενο πόθου του barman στόχου ή το αντίθετο, ο στόχος είναι λίγο μπερδεμένη υπόθεση των ρόλων στο παιχνίδι μας.
Και αν ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις για κάποιον με τον οποίον θέλεις να ιππεύσεις τα άγρια άλογα της πόλης, είναι ότι το πιο ακραίο πράγμα που έχει κάνει είναι να πηδήξει από αεροπλάνο, σε συνδυασμό με την θέα του αθλητικού κορμιού και των tattoos των 300 του Λεωνίδα που έχεις απέναντί σου, ε, τότε αξίζουν τον κόπο οι 4 αποτυχημένες έξοδοί στο bar όταν δεν ίδρωνε απέναντί μας γιατί είχε ρεπό και οι άλλες 5 που φύγαμε μεθυσμένοι και στεγνοί από χαριτωμένα αστεία προκειμένου για να βγούμε νικητές στην παρτίδα της bar-opolis του Κυρίου με τα βρώμικα αστεία . Και όσο περισσότερο σ’ αρέσουν τα βρώμικα αστεία των beautiful strangers που φλερτάρεις, διαπιστώνεις πόσο λιγότερο μονογαμική είσαι.
Μονογαμική ή πολυγαμική, σίγουρα κάποιος έχει κάτι για εσένα, τα μυστικά παύουν να είναι μυστικά όταν μοιράζονται στα τρία και οι στόχοι είναι για να επιτυγχάνονται. Ο barman μας λειτούργησε με κινήσεις μεθοδικές, το έκανε όπως ο Fred Astaire χορεύοντας…Υπήρξε και ένα φιλί στο παιχνίδι. Ωραίο φιλί, παθιασμένο φιλί. Ναι, όπως στις ταινίες. Και όλοι ήμασταν καλά, άλλος με έμπνευση, άλλος με φιλί, και άλλος με μία υπόσχεση : “Ελπίζω η γλώσσα σου να είναι η εγγύηση του χθεσινού δείγματος. Coming soon ….”
Και όλα γύρω σου ένα χάος όντας μέλος του όλο και αυξανόμενου σε αριθμό club των singles της πόλης, σε μια γενιά, γαλλιστί “un generation désenchantée” σύμφωνα με τη λυρική κατάθεση της κολασμένης ψυχής της Mylene Farmer. Ξέρω καλά…Έτσι, ενώ δίπλα μας βρίσκεται αυτό το χάος, και όλοι ψάχνουν για μία αγάπη ή κάτι που να της μοιάζει, για να ξαπλώσουν ευτυχισμένοι, δυο σώματα μια πράξη, ίσως το πρώτο εξιλαστήριο θύμα ή η πρόβα generale στο trivial αναζήτησης ερωτικού συντρόφου να είναι ο γοητευτικός άντρας με το παράσημο του barman.Στο παιχνίδι αυτό ορισμένες φορές περνάς τα όρια, όπως καμιά φορά ξεχνιέται και περνά τα κόκκινα φανάρια η Ιωάννα , καπνίζοντας, τα βράδια που οδηγεί βιαστικά φορώντας τα ψηλοτάκουνα Marni της. Πόσο όμορφοι φαίνονται οι άνθρωποι όταν κάνουν κάτι απαγορευμένο.
Παραταγμένοι, λοιπόν, στην μπάρα, την εύφορη κοιλάδα των daiquiri,των martini και εκείνων των περίεργων υποβρυχίων (το μυστικό είναι στην σκέτη tequila αντί του ύπουλου whisky σ.σ. ντελίριο ειλικρινείας του δικού μας αγοριού) ένας barman προσπαθεί να αυτόψυχαναλυθεί για το που νιώθει πιο ασφαλής και άντρας, πίσω από την μπάρα ή ανάμεσα στα πόδια μιας από τις γοητευτικές γυναίκες έξω από αυτήν; Γυναίκες ελεύθερες και όλες οι ελεύθερες ελπίζουν.
Σε αυτήν την εμπόλεμη περιοχή, όπλα μας η γοητεία μας και η αστεία μας πλευρά, όπλο του η αναζήτηση της τέλειας ατάκας. Εγώ το δόλωμα του socializing και η ανώνυμη φίλη μου (διαφύλαξη της ανωνυμίας της, για αποφυγή κακοτοπιάς με τον wanna be μόνιμο σύντροφό της) το ερωτικό απωθημένο και υποχρεωτικά αντικείμενο πόθου του barman στόχου ή το αντίθετο, ο στόχος είναι λίγο μπερδεμένη υπόθεση των ρόλων στο παιχνίδι μας.
Και αν ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις για κάποιον με τον οποίον θέλεις να ιππεύσεις τα άγρια άλογα της πόλης, είναι ότι το πιο ακραίο πράγμα που έχει κάνει είναι να πηδήξει από αεροπλάνο, σε συνδυασμό με την θέα του αθλητικού κορμιού και των tattoos των 300 του Λεωνίδα που έχεις απέναντί σου, ε, τότε αξίζουν τον κόπο οι 4 αποτυχημένες έξοδοί στο bar όταν δεν ίδρωνε απέναντί μας γιατί είχε ρεπό και οι άλλες 5 που φύγαμε μεθυσμένοι και στεγνοί από χαριτωμένα αστεία προκειμένου για να βγούμε νικητές στην παρτίδα της bar-opolis του Κυρίου με τα βρώμικα αστεία . Και όσο περισσότερο σ’ αρέσουν τα βρώμικα αστεία των beautiful strangers που φλερτάρεις, διαπιστώνεις πόσο λιγότερο μονογαμική είσαι.
Μονογαμική ή πολυγαμική, σίγουρα κάποιος έχει κάτι για εσένα, τα μυστικά παύουν να είναι μυστικά όταν μοιράζονται στα τρία και οι στόχοι είναι για να επιτυγχάνονται. Ο barman μας λειτούργησε με κινήσεις μεθοδικές, το έκανε όπως ο Fred Astaire χορεύοντας…Υπήρξε και ένα φιλί στο παιχνίδι. Ωραίο φιλί, παθιασμένο φιλί. Ναι, όπως στις ταινίες. Και όλοι ήμασταν καλά, άλλος με έμπνευση, άλλος με φιλί, και άλλος με μία υπόσχεση : “Ελπίζω η γλώσσα σου να είναι η εγγύηση του χθεσινού δείγματος. Coming soon ….”
Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010
Athens-Thessaloniki
Σε δύο ώρες ταξιδεύω για Θεσσαλονίκη.. με το Intercity. M' αρέσουν τα ταξίδια με τρένο, άνθρωποι ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Κάποιοι από αυτούς ωραίοι..
Η μόδα εκεί συμπεριφέρεται αλλιώς, λίγο πιο ανέμελα, λίγο πιο cool, διατηρεί ακόμα κάτι από τον αυθορμητισμό της.
Έρχεται η Άνοιξη. Η νέα μου collection θα είναι έτοιμη σε λίγες μέρες. Ανυπομονώ και για τα δύο..
Η μόδα εκεί συμπεριφέρεται αλλιώς, λίγο πιο ανέμελα, λίγο πιο cool, διατηρεί ακόμα κάτι από τον αυθορμητισμό της.
Έρχεται η Άνοιξη. Η νέα μου collection θα είναι έτοιμη σε λίγες μέρες. Ανυπομονώ και για τα δύο..
Κυριακή 14 Μαρτίου 2010
Μήπως ένα απλό Καλάθι είναι η νέα Chanel ή Hermes ;
Πριν λίγες μέρες παρακολουθώντας τηλεόραση τράβηξε την προσοχή μου μία κυρία. Ήταν καλεσμένη σε μία εκπομπή και έδινε συνέντευξη έχοντας δίπλα της ένα οβάλ καλάθι.. Ήταν όμορφη, γύρω στα 70,με άσπρα μαλλιά και πέρλες δάκρυα στα αφτιά. Ήταν η κ.Ναταλία Μελά, γλύπτρια ,και το καλάθι δίπλα της η τσάντα της. Το κουβαλάει πάντα μαζί της, έχει δέσει πάνω του και μικρά κορδελάκια και σύρμα, έχει μέσα όπως λέει η ίδια, εκτός από τα προσωπικά της πράγματα και εργαλεία, στην περίπτωση που βρει κάτι ενδιαφέρον έξωκαι θα θέλει να το σκαλίσει. Μια γυναίκα με εκρηκτική προσωπικότητα, εξαιρετική παιδεία και ιδιαίτερη εμφάνιση. Αυτό σημαίνει στυλ. Ειδικά όταν συνοδεύεται και από ένα υπέροχο καλάθι-τσάντα.
Την ίδια συνήθεια είχε και η Jane Birkin, ηθοποιός και τραγουδίστρια, ένα από τα πιο αισθησιακά κορίτσια του ευρωπαϊκού σινεμά. Την θυμάμαι πάντα με ένα καλάθι στο χέρι, σε ταινίες , video, φωτογραφίες, αφιερώματα, συνεντεύξεις. Δεν μπορεί ένα αδύνατο κορίτσι να κρατήσει τόσο ωραία ένα καλάθι όπως έκανε εκείνη. Λευκά t-shirts, αλυσίδες στο λαιμό, τζιν παντελόνια καμπάνες ή pencil, στενά σακάκια, μίνι φούστες ή εμπριμέ φορέματα, και όλα συνδυασμένα πάντα με ένα καλάθι-τσάντα περασμένο στο χέρι.
Για αυτό ωραίες μου κυρίες επειδή στις μέρες μας ακούγονται πολλά… “κεράσια” , μήπως πρέπει να αρχίσετε να κρατάτε και…μικρά καλάθια ;
Την ίδια συνήθεια είχε και η Jane Birkin, ηθοποιός και τραγουδίστρια, ένα από τα πιο αισθησιακά κορίτσια του ευρωπαϊκού σινεμά. Την θυμάμαι πάντα με ένα καλάθι στο χέρι, σε ταινίες , video, φωτογραφίες, αφιερώματα, συνεντεύξεις. Δεν μπορεί ένα αδύνατο κορίτσι να κρατήσει τόσο ωραία ένα καλάθι όπως έκανε εκείνη. Λευκά t-shirts, αλυσίδες στο λαιμό, τζιν παντελόνια καμπάνες ή pencil, στενά σακάκια, μίνι φούστες ή εμπριμέ φορέματα, και όλα συνδυασμένα πάντα με ένα καλάθι-τσάντα περασμένο στο χέρι.
Για αυτό ωραίες μου κυρίες επειδή στις μέρες μας ακούγονται πολλά… “κεράσια” , μήπως πρέπει να αρχίσετε να κρατάτε και…μικρά καλάθια ;
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010
Queen Bitch (A fairytale about Vivienne Westwood)
Χρειάστηκε μακροχρόνια προσπάθεια για να καταλάβω ότι η μόδα δεν είναι απλώς το απωθημένο του style attitude.Σκεπάστηκα με σελίδες περιοδικών μόδας, λευκωμάτων, τυλίχτηκα με πανάκριβα υφάσματα, ονειρεύτηκα τα παιχνίδια της μόδας που μας μεταμορφώνουν και συνάντησα στα διεστραμμένα μονοπάτια της φαντασίας μου τους κοσμοπολίτες του world of fashion.Κυρίες μου, υποδεχτείτε την Vivienne Westwood!
Το ραντεβού μας είναι στον Άγιο Διονύσιο της Σκουφά. Υποσχέθηκα στην Αγγλίδα φίλη μου ξενάγηση στο λαβύρινθο του shopping της πόλης και coffee break ενώ εκείνη θα μου εξιστορούσε το παραμύθι της ζωής της, ένα παραμύθι αυστηρά για ενήλικες.. Περιμένοντας μου μυρίζουν αρώματα κεριών..lemon, ylang ylang, fruits, jasmine, peach, frangiapani.Ξαφνικά φως. Μια κρεμαστή κέρινη σκάλα ξεκινάει από τα σύννεφα. Οσμές και χρώματα σε ένα εκτυφλωτικό ντελίριο ψυχεδέλιας. Η σοκαριστική συνειδητοποίηση αυτής της αλλοπρόσαλλης πραγματικότητας σε συνδυασμό με την εικόνα ενός ξωτικού με οξυζεναρισμένο μαλλί να χορεύει πάνω στα σκαλοπάτια της φλεγόμενης σκάλας με ζαλίζει. Ανοιγοκλείνω τα χείλη μου, δεν θυμάμαι ποια ήταν τα πρώτα μου λόγια,μα θυμάμαι την Vivienne Westwood μέσα από γέλια να με τραβά από το χέρι και να λέει « Αργείς, μια θορυβώδης πόλη απλώνεται μπροστά μας και μας περιμένει darling!»
Shopping με την σχεδιάστρια που γέννησε εκκεντρική haute couture, επινόησε αφύσικο prêt a porte και άγγιξε με ραβδί της το street fashion μετατρέποντάς το σε ραπτική για σαλόνια. Μια γυναίκα που με κάνει να ακούω μουσικές των Sonic Youth όποτε βλέπω ρούχα της και ένας ζεστός γαλλικός καφές, ο απόλυτα σκέτος, επιβάλλεται. Ο γωνιακός καναπές του Gingeralle της Πλ.Εξαρχείων, με αυθεντική vintage διακόσμηση και lounge μουσικές της ταιριάζει απόλυτα όταν μου ψιθυρίζει στο αφτί ότι το 95% της ζωής της το ξόδεψε κάνοντας διοργανώσεις και συνεντεύξεις και μόνο το 5% για να σχεδιάζει ρούχα, ενώ εγώ σκέφτομαι ότι η μορφή της είναι ένας συνδυασμός της Πριγκίπισσας Πανέμορφης με την Αρχιδούκισσα Λίλα Βανίλια από τον Οδηγό Για Μαθητευόμενες Πριγκίπισσες της Ιρέν Κολάς και της Φρανσουάζ Φράνκ.
Η ζωή της θα μπορούσε σύντομα και συνοπτικά να χωριστεί σε κινηματογραφικά καρέ και να γεμίσει σελίδες βιβλίων, βιογραφιών, αφιερωμάτων και περιοδικών μόδας. Μιλάει γρήγορα, σχεδόν νευρικά, και περνάει από το μυαλό μου ότι η εξιστόρηση του πρώτου μέρους της ζωής της θα μπορούσε να έχει τίτλο «Η ερασιτέχνης σχεδιάστρια», (1941-1965). Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1941, ένα παιδί που ανυπομονούσε να μεγαλώσει, για να δηλώσει το 1995 «Ως παιδί , το μόνο που έκανα ήταν να περιμένω…», ένα παιδί που περίμενε για να έρθει λίγα χρόνια μετά η ώρα να της στρώσουν δάφνες στο χώρο της μόδας και του στυλ. Πήγαινε στ5ο σχολείο σαν κανονική γυναίκα. Μεγάλωσε έχοντας ως είδωλα τις αριστοκρατικές προσωπικότητες των γυαλιστερών περιοδικών όπως η Vogue, το Harper’s Bazaar και το Vanity Fair. Η Barbara Goalen, η Fiona Cambell Walter (αργότερα βαρόνη Von Thyssen), η Bronwen Pugh (αργότερα Lady Astor), οι χολιγουντιανές star όπως η Lana Turner, Merilyn Monroe, Jane Russel, Elizabeth Taylor, Grace Kelly kai Audrey Hepburn ήταν κάποιες από αυτές, τις οποίες θα τις συναντήσουμε αργότερα να αναβιώνουν μέσα από τα ρούχα της Vivienne.
Μετά από έναν κυκεώνα οικογενειακών αναταραχών η Vivienne θα γνωρίσει το Malcolm McLaren, ο οποίος θα μπορούσε να αποτελεί το πλέον σημαντικό πρόσωπο της ζωής της (1965-1971). Ένας άντρας, ένας ιδιόμορφος καλλιτέχνης,performer,μουσικός, στυλίστας, ζωγράφος, που την μεταμόρφωσε στην πολύχρωμη πεταλούδα που είναι μέχρι σήμερα. «Ήμουν το κέρμα και ο McLaren μου έδειξε την άλλη πλευρά.», είχε πει χαρακτηριστικά. Η σεξουαλική τους ζωή έντονη, είναι το επίκεντρο της σχέσης τους, ενώ κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων αποκτούν και τα δύο τους παιδιά, χωρίζουν, η Vivienne μετακομίζει στο Λονδίνο για να βουτήξει στον κόσμο της μόδας που δεν θα άφηνε ποτέ από τότε. Τον McLaren θα τον συναντήσει πολλές ακόμα φορές στην ζωή της και θα συνεχίσει να αποτελεί για αυτήν μία ιδέα. Όσο για τα sixties η Vivienne μπορεί ποτέ να μην μαγεύτηκε από αυτά, των οποίων η μουσική, η πολιτική και τα ρούχα δεν ασκούσαν καμία επίδραση σε αυτήν, μα ήταν αναμφίβολα χρόνια μεταβατικά, πνιγμένα στα ναρκωτικά, τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, τη διασκέδαση και τους οικογενειακούς χωρισμούς. Ενώ το retro chic και το vintage chic είναι η νέα μόδα στις σελίδες της Vogue και στις επιδείξεις του Yves Saint Lauren και ανθίζει σε Νέα Υόρκη, Παρίσι, Λονδίνο και άλλες μητροπόλεις , οι Vivienne και McLaren που αν και χωρισμένοι τυπικά, μαζί στη ζωή, υιοθετούν και προτείνουν ένα πιο macho στυλ, unisex, ιδιαίτερο και πρωτοποριακό hippie. Τα ρούχα της είναι προάγγελοι της διαχρονικής Pop Art, έχουν το άρωμα τουglitter glam rock, είναι φθαρμένα, έχουν χρώμα, είναι μοναδικά.
Στις χρονιές ανάμεσα στο 1971-1975 η μπουτίκ τους ταυτόσημη με την rock,τα hippies έχουν πεθάνει, το πρώτο τυπωμένο μπλουζάκι κυκλοφορεί με φράσεις όλο υπονοούμενα, υλικά μπερδεύονται, το cult γίνεται chic, όλα τα ρούχα τους κρύβουν επιθυμίες και οσμές. Αλλαγές πολλές στην πορεία της μπουτίκ-εταιρείας, μα η ουσία μία ,η Vivienne ντύνει ανθρώπους του star system και αποθεώνει οτιδήποτε δερμάτινο και λαμέ. Η δουλειά της είναι τα πάντα, δεν κάνει φιλίες με γυναίκες, τις αντιμετωπίζει μόνο ως κούκλες που τις ντύνει ή υποψήφιες ερωμένες. Οι φεμινίστριες την λατρεύουν, τί ειρωνεία. Είναι η εποχή που όλα φωνάζουν punk! Λουριά, αλυσίδες, έντονο βάψιμο, στάμπες, φόρμες που παραπέμπουν στο sex, επιθετικό στυλ.
Οδεύοντας προς το casual έως το 1978 η Vivienne και ο McLaren δεν έκαναν μόδα το punk,είναι οι ίδιοι punk, είναι μέσα στο παιχνίδι της μουσικής παραγωγής(λόγω McLaren), κινούνται στον κύκλο των μουσικών, είναι asexual πια, γυναίκες και άνδρες έχουν το ίδιο στυλ, ιδεολογία, πολιτικές και μη πεποιθήσεις. Το punk είναι casual, το punk είναι το στυλ της Vivienne Westwood, και η μπουτίκ της με την επωνυμία SEX
ότι πιο καυτό και σχεδόν απόκοσμο το 1975. Τη χρονιά αυτή η ζωή για εκείνη είναι μια περιπέτεια και έτσι είναι και τα ρούχα της. Το 1975 την βρίσκει μόνη ξανά, ανενόχλητη από τα παιδιά της και τον McLaren, που ζει στο Παρίσι. Μέχρι το 1983 τα ρούχα της αλλάζουν, γίνονται πιο θεατρικά. Εμπνέεται από μάγισσες, μεσαίωνα, άλλους πολιτισμούς, χρησιμοποιεί χοντρό και βαρύ μαλλί, ζωγραφισμένα υφάσματα, πουά, ριγέ, σακάκια σε αντρική γραμμή, υπερμεγέθη Jackets, μάλλινες βερμούδες,περί8εργα παπούτσια.
Το 1983 δηλώνει ότι «Μπορεί να ήμουν ρέμπελη, μα δεν ήμουν ποτέ outsider.» και είναι η περίοδος που η Ιταλία μπήκε στην ζωή της, χωρίς την οποία έλεγε δεν θα ήταν τίποτα. Είναι τα χρόνια που η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα σε Αγγλία και Ιταλία. Η συλλογή της μα τίτλο Hypnos, απεικονίζει απεικονίζει το μελλοντικό sportswear, βουτηγμένο στα νάιλον prints και το λευκό. Σεξουαλική απελευθέρωση, παγανισμός παλαιότερων πολιτισμών, ερωτικά μοτίβα, σατυρική διάθεση και η πι’ο hardcore Μέδουσα στη ιστορία της μόδας. Οι collections της διπλασιάζονται, οι τιμές εκτοξεύονται στα ύψη, η Anna Piaggi γίνεται φίλη της και ο Elio Fiorucci σχεδιάζει να αγοράσει την φίρμα της. Το 1984 η Vivienne θα συνεργαστεί μαζί του. Έτσι θα αρχίσει η συνεργασία της και με άλλους Ιταλούς σχεδιαστές, σε μία περίοδο που θα στιγματίσει το στυλ της έως ότου να γεννηθεί το νέο avant-garde της.
Στις αρχές του 1986 μετά από χρόνια επιτυχίας, λόγω αρνητικών συγκυριών, λίγα πράγματα την κρατούν στην Ιταλία. Χωρίς χρήματα και άντρα γυρνά στο Λονδίνο. Η Vivienne χαρακτηριστικά δηλώνει ότι στην Ιταλία παίρνουν φθηνά ρούχα και τα κάνουν να μοιάζουν ακριβά. Εκείνη φτιάχνει ακριβά ρούχα και τα κάνει να δείχνουν φθηνά! Οι Ιταλοί απλά δεν καταλαβαίνουν “τι προσπαθεί να κάνει”. Είναι έξυπνη και ταλαντούχα, τα εμπόδια την κάνουν πιο δυνατή. Είναι η στιγμή που θα χρησιμοποιήσει αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Την πατρίδα της, τον πολιτισμό της, την κουλτούρα της χώρας της. Τα κολεγιακά παλτό, οι πέρλες, το μαύρο βελούδο, οι αγγλικές σημαίες, τα κόμικς, τα καρό, τα κοστούμια, το εκλεπτυσμένο νέο-punk, κάνουν τα ρούχα της για άλλη μία φορά υψηλή ραπτική, επιβεβαιώνοντας το κανόνα ότι όταν μια Αγγλίδα γυναίκα ξέρει να ντυθεί, είναι μια αληθινή Lady. Συμμετέχει στα Fashion Shows του BBC, θα κάνει το πρώτο της show χωρίς τον McLaren υπό τους ήχους του Tchaikovsky, Debussy, Ravel και της Lotte Lenya να τραγουδά Kurt Weill!
Τα Μουσεία Μόδας της παραχωρούν χώρους τους για να εκθέσει τα “έργα τέχνης” της, πριγκίπισσες, βασίλισσες, απλές γυναίκες, ηθοποιοί, φασιονιστας, φορούν τα ρούχα της. Το 1990 είναι πια κλασσική, το όνομά της αναγνωρίσιμο, ο Carlo D’Amario ο business manager του Οίκου Vivienne Westwood, οι δυο γιοι της και ένας άντρας ελληνικής καταγωγής κατά 22 χρόνια νεότερός της με το όνομα Ανδρέας στο πλευρό της. Τα ρούχα της έχουν ιδεολογία, είναι εκκεντρικά μα σοφιστικέ, τα παπούτσι πλατφόρμες μοιάζουν σχεδόν κομψά, τα θεατρικά της κοστούμια γίνονται Έργα Σύγχρονης Τέχνης και η δουλειά της αποθεώνεται από τους θεατρικούς κύκλους. Η Vivienne έχει ταλέντο, προσωπικότητα μα πάνω απ’όλα ξέρει να φτιάχνει καλοραμμένα ρούχα. Το όνομά της πλέον δεν γνωρίζει σύνορα, οι ιδέες της είναι αποτέλεσμα intellectual περιέργειας και όχι ελαφριάς σκέψης. Θέλει να μιλήσει και μιλάει μάσα από τα ρούχα της, οι άνθρωποι του Οίκου της και οι συνεργάτες της είναι πλέον οικογένειά της. Η Vivienne Westwood αποτελεί ένα μάθημα για τον οποιονδήποτε, από οποιοδήποτε μονοπάτι της ζωής και αν προέρχεται. Ανεξαρτήτως τάξης, προέλευσης και κοινωνικών διασυνδέσεων, αν κάποιος έχει την διάθεση και επιθυμία να πετύχει, μπορεί να το κάνει. Αυτή είναι η ιστορία της Vivienne. Έπιασε μια μέρα ένα κομμάτι ύφασμα, κατέβασε από το ντουλάπι την ραπτομηχανή και έφτιαξε ένα πουκάμισο. Αυτή είναι η αρχή του παραμυθιού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το τσάι μας έχει τελειώσει εδώ και ώρα, όπως και τα αλμυρά cocktail Margaritas που μας έκαιγαν τα χείλη. Νιώθω μεθυσμένος, το bar είναι άδειο πια. Μόνοι μας πλέον, ακούγοντας David Bowie, ανάμεσα σε ταπετσαρίες και βαρύ κόκκινο φωτισμό, διαπιστώνω ότι έχω απέναντί μου έναν μύθο, μια γυναίκα πρότυπο που έκανε τα μειονεκτήματά της όπλα και την δημιουργηκότητά της οδηγό. Έναν άνθρωπο που όταν ήταν παιδί ντυνόταν σαν γυναίκα και τώρα που είναι γυναίκα ντύνεται σαν παιδί.
Φορώντας ένα παλτό της από την συλλογή “Vive la Bagatelles” του 1997 φεύγω μόνος σιγοτραγουδώντας κάποιους στίχους, που μου ψιθύρισε για αντίο “..στο δέντρο της γνώσης είχα γράψει Αγάπη. Η απάντηση δεν είναι στην εμφάνιση, αλλά στα βιβλία, αν θέλεις να είσαι πραγματικά glamorous. ”
Το ραντεβού μας είναι στον Άγιο Διονύσιο της Σκουφά. Υποσχέθηκα στην Αγγλίδα φίλη μου ξενάγηση στο λαβύρινθο του shopping της πόλης και coffee break ενώ εκείνη θα μου εξιστορούσε το παραμύθι της ζωής της, ένα παραμύθι αυστηρά για ενήλικες.. Περιμένοντας μου μυρίζουν αρώματα κεριών..lemon, ylang ylang, fruits, jasmine, peach, frangiapani.Ξαφνικά φως. Μια κρεμαστή κέρινη σκάλα ξεκινάει από τα σύννεφα. Οσμές και χρώματα σε ένα εκτυφλωτικό ντελίριο ψυχεδέλιας. Η σοκαριστική συνειδητοποίηση αυτής της αλλοπρόσαλλης πραγματικότητας σε συνδυασμό με την εικόνα ενός ξωτικού με οξυζεναρισμένο μαλλί να χορεύει πάνω στα σκαλοπάτια της φλεγόμενης σκάλας με ζαλίζει. Ανοιγοκλείνω τα χείλη μου, δεν θυμάμαι ποια ήταν τα πρώτα μου λόγια,μα θυμάμαι την Vivienne Westwood μέσα από γέλια να με τραβά από το χέρι και να λέει « Αργείς, μια θορυβώδης πόλη απλώνεται μπροστά μας και μας περιμένει darling!»
Shopping με την σχεδιάστρια που γέννησε εκκεντρική haute couture, επινόησε αφύσικο prêt a porte και άγγιξε με ραβδί της το street fashion μετατρέποντάς το σε ραπτική για σαλόνια. Μια γυναίκα που με κάνει να ακούω μουσικές των Sonic Youth όποτε βλέπω ρούχα της και ένας ζεστός γαλλικός καφές, ο απόλυτα σκέτος, επιβάλλεται. Ο γωνιακός καναπές του Gingeralle της Πλ.Εξαρχείων, με αυθεντική vintage διακόσμηση και lounge μουσικές της ταιριάζει απόλυτα όταν μου ψιθυρίζει στο αφτί ότι το 95% της ζωής της το ξόδεψε κάνοντας διοργανώσεις και συνεντεύξεις και μόνο το 5% για να σχεδιάζει ρούχα, ενώ εγώ σκέφτομαι ότι η μορφή της είναι ένας συνδυασμός της Πριγκίπισσας Πανέμορφης με την Αρχιδούκισσα Λίλα Βανίλια από τον Οδηγό Για Μαθητευόμενες Πριγκίπισσες της Ιρέν Κολάς και της Φρανσουάζ Φράνκ.
Η ζωή της θα μπορούσε σύντομα και συνοπτικά να χωριστεί σε κινηματογραφικά καρέ και να γεμίσει σελίδες βιβλίων, βιογραφιών, αφιερωμάτων και περιοδικών μόδας. Μιλάει γρήγορα, σχεδόν νευρικά, και περνάει από το μυαλό μου ότι η εξιστόρηση του πρώτου μέρους της ζωής της θα μπορούσε να έχει τίτλο «Η ερασιτέχνης σχεδιάστρια», (1941-1965). Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1941, ένα παιδί που ανυπομονούσε να μεγαλώσει, για να δηλώσει το 1995 «Ως παιδί , το μόνο που έκανα ήταν να περιμένω…», ένα παιδί που περίμενε για να έρθει λίγα χρόνια μετά η ώρα να της στρώσουν δάφνες στο χώρο της μόδας και του στυλ. Πήγαινε στ5ο σχολείο σαν κανονική γυναίκα. Μεγάλωσε έχοντας ως είδωλα τις αριστοκρατικές προσωπικότητες των γυαλιστερών περιοδικών όπως η Vogue, το Harper’s Bazaar και το Vanity Fair. Η Barbara Goalen, η Fiona Cambell Walter (αργότερα βαρόνη Von Thyssen), η Bronwen Pugh (αργότερα Lady Astor), οι χολιγουντιανές star όπως η Lana Turner, Merilyn Monroe, Jane Russel, Elizabeth Taylor, Grace Kelly kai Audrey Hepburn ήταν κάποιες από αυτές, τις οποίες θα τις συναντήσουμε αργότερα να αναβιώνουν μέσα από τα ρούχα της Vivienne.
Μετά από έναν κυκεώνα οικογενειακών αναταραχών η Vivienne θα γνωρίσει το Malcolm McLaren, ο οποίος θα μπορούσε να αποτελεί το πλέον σημαντικό πρόσωπο της ζωής της (1965-1971). Ένας άντρας, ένας ιδιόμορφος καλλιτέχνης,performer,μουσικός, στυλίστας, ζωγράφος, που την μεταμόρφωσε στην πολύχρωμη πεταλούδα που είναι μέχρι σήμερα. «Ήμουν το κέρμα και ο McLaren μου έδειξε την άλλη πλευρά.», είχε πει χαρακτηριστικά. Η σεξουαλική τους ζωή έντονη, είναι το επίκεντρο της σχέσης τους, ενώ κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων αποκτούν και τα δύο τους παιδιά, χωρίζουν, η Vivienne μετακομίζει στο Λονδίνο για να βουτήξει στον κόσμο της μόδας που δεν θα άφηνε ποτέ από τότε. Τον McLaren θα τον συναντήσει πολλές ακόμα φορές στην ζωή της και θα συνεχίσει να αποτελεί για αυτήν μία ιδέα. Όσο για τα sixties η Vivienne μπορεί ποτέ να μην μαγεύτηκε από αυτά, των οποίων η μουσική, η πολιτική και τα ρούχα δεν ασκούσαν καμία επίδραση σε αυτήν, μα ήταν αναμφίβολα χρόνια μεταβατικά, πνιγμένα στα ναρκωτικά, τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, τη διασκέδαση και τους οικογενειακούς χωρισμούς. Ενώ το retro chic και το vintage chic είναι η νέα μόδα στις σελίδες της Vogue και στις επιδείξεις του Yves Saint Lauren και ανθίζει σε Νέα Υόρκη, Παρίσι, Λονδίνο και άλλες μητροπόλεις , οι Vivienne και McLaren που αν και χωρισμένοι τυπικά, μαζί στη ζωή, υιοθετούν και προτείνουν ένα πιο macho στυλ, unisex, ιδιαίτερο και πρωτοποριακό hippie. Τα ρούχα της είναι προάγγελοι της διαχρονικής Pop Art, έχουν το άρωμα τουglitter glam rock, είναι φθαρμένα, έχουν χρώμα, είναι μοναδικά.
Στις χρονιές ανάμεσα στο 1971-1975 η μπουτίκ τους ταυτόσημη με την rock,τα hippies έχουν πεθάνει, το πρώτο τυπωμένο μπλουζάκι κυκλοφορεί με φράσεις όλο υπονοούμενα, υλικά μπερδεύονται, το cult γίνεται chic, όλα τα ρούχα τους κρύβουν επιθυμίες και οσμές. Αλλαγές πολλές στην πορεία της μπουτίκ-εταιρείας, μα η ουσία μία ,η Vivienne ντύνει ανθρώπους του star system και αποθεώνει οτιδήποτε δερμάτινο και λαμέ. Η δουλειά της είναι τα πάντα, δεν κάνει φιλίες με γυναίκες, τις αντιμετωπίζει μόνο ως κούκλες που τις ντύνει ή υποψήφιες ερωμένες. Οι φεμινίστριες την λατρεύουν, τί ειρωνεία. Είναι η εποχή που όλα φωνάζουν punk! Λουριά, αλυσίδες, έντονο βάψιμο, στάμπες, φόρμες που παραπέμπουν στο sex, επιθετικό στυλ.
Οδεύοντας προς το casual έως το 1978 η Vivienne και ο McLaren δεν έκαναν μόδα το punk,είναι οι ίδιοι punk, είναι μέσα στο παιχνίδι της μουσικής παραγωγής(λόγω McLaren), κινούνται στον κύκλο των μουσικών, είναι asexual πια, γυναίκες και άνδρες έχουν το ίδιο στυλ, ιδεολογία, πολιτικές και μη πεποιθήσεις. Το punk είναι casual, το punk είναι το στυλ της Vivienne Westwood, και η μπουτίκ της με την επωνυμία SEX
ότι πιο καυτό και σχεδόν απόκοσμο το 1975. Τη χρονιά αυτή η ζωή για εκείνη είναι μια περιπέτεια και έτσι είναι και τα ρούχα της. Το 1975 την βρίσκει μόνη ξανά, ανενόχλητη από τα παιδιά της και τον McLaren, που ζει στο Παρίσι. Μέχρι το 1983 τα ρούχα της αλλάζουν, γίνονται πιο θεατρικά. Εμπνέεται από μάγισσες, μεσαίωνα, άλλους πολιτισμούς, χρησιμοποιεί χοντρό και βαρύ μαλλί, ζωγραφισμένα υφάσματα, πουά, ριγέ, σακάκια σε αντρική γραμμή, υπερμεγέθη Jackets, μάλλινες βερμούδες,περί8εργα παπούτσια.
Το 1983 δηλώνει ότι «Μπορεί να ήμουν ρέμπελη, μα δεν ήμουν ποτέ outsider.» και είναι η περίοδος που η Ιταλία μπήκε στην ζωή της, χωρίς την οποία έλεγε δεν θα ήταν τίποτα. Είναι τα χρόνια που η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα σε Αγγλία και Ιταλία. Η συλλογή της μα τίτλο Hypnos, απεικονίζει απεικονίζει το μελλοντικό sportswear, βουτηγμένο στα νάιλον prints και το λευκό. Σεξουαλική απελευθέρωση, παγανισμός παλαιότερων πολιτισμών, ερωτικά μοτίβα, σατυρική διάθεση και η πι’ο hardcore Μέδουσα στη ιστορία της μόδας. Οι collections της διπλασιάζονται, οι τιμές εκτοξεύονται στα ύψη, η Anna Piaggi γίνεται φίλη της και ο Elio Fiorucci σχεδιάζει να αγοράσει την φίρμα της. Το 1984 η Vivienne θα συνεργαστεί μαζί του. Έτσι θα αρχίσει η συνεργασία της και με άλλους Ιταλούς σχεδιαστές, σε μία περίοδο που θα στιγματίσει το στυλ της έως ότου να γεννηθεί το νέο avant-garde της.
Στις αρχές του 1986 μετά από χρόνια επιτυχίας, λόγω αρνητικών συγκυριών, λίγα πράγματα την κρατούν στην Ιταλία. Χωρίς χρήματα και άντρα γυρνά στο Λονδίνο. Η Vivienne χαρακτηριστικά δηλώνει ότι στην Ιταλία παίρνουν φθηνά ρούχα και τα κάνουν να μοιάζουν ακριβά. Εκείνη φτιάχνει ακριβά ρούχα και τα κάνει να δείχνουν φθηνά! Οι Ιταλοί απλά δεν καταλαβαίνουν “τι προσπαθεί να κάνει”. Είναι έξυπνη και ταλαντούχα, τα εμπόδια την κάνουν πιο δυνατή. Είναι η στιγμή που θα χρησιμοποιήσει αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Την πατρίδα της, τον πολιτισμό της, την κουλτούρα της χώρας της. Τα κολεγιακά παλτό, οι πέρλες, το μαύρο βελούδο, οι αγγλικές σημαίες, τα κόμικς, τα καρό, τα κοστούμια, το εκλεπτυσμένο νέο-punk, κάνουν τα ρούχα της για άλλη μία φορά υψηλή ραπτική, επιβεβαιώνοντας το κανόνα ότι όταν μια Αγγλίδα γυναίκα ξέρει να ντυθεί, είναι μια αληθινή Lady. Συμμετέχει στα Fashion Shows του BBC, θα κάνει το πρώτο της show χωρίς τον McLaren υπό τους ήχους του Tchaikovsky, Debussy, Ravel και της Lotte Lenya να τραγουδά Kurt Weill!
Τα Μουσεία Μόδας της παραχωρούν χώρους τους για να εκθέσει τα “έργα τέχνης” της, πριγκίπισσες, βασίλισσες, απλές γυναίκες, ηθοποιοί, φασιονιστας, φορούν τα ρούχα της. Το 1990 είναι πια κλασσική, το όνομά της αναγνωρίσιμο, ο Carlo D’Amario ο business manager του Οίκου Vivienne Westwood, οι δυο γιοι της και ένας άντρας ελληνικής καταγωγής κατά 22 χρόνια νεότερός της με το όνομα Ανδρέας στο πλευρό της. Τα ρούχα της έχουν ιδεολογία, είναι εκκεντρικά μα σοφιστικέ, τα παπούτσι πλατφόρμες μοιάζουν σχεδόν κομψά, τα θεατρικά της κοστούμια γίνονται Έργα Σύγχρονης Τέχνης και η δουλειά της αποθεώνεται από τους θεατρικούς κύκλους. Η Vivienne έχει ταλέντο, προσωπικότητα μα πάνω απ’όλα ξέρει να φτιάχνει καλοραμμένα ρούχα. Το όνομά της πλέον δεν γνωρίζει σύνορα, οι ιδέες της είναι αποτέλεσμα intellectual περιέργειας και όχι ελαφριάς σκέψης. Θέλει να μιλήσει και μιλάει μάσα από τα ρούχα της, οι άνθρωποι του Οίκου της και οι συνεργάτες της είναι πλέον οικογένειά της. Η Vivienne Westwood αποτελεί ένα μάθημα για τον οποιονδήποτε, από οποιοδήποτε μονοπάτι της ζωής και αν προέρχεται. Ανεξαρτήτως τάξης, προέλευσης και κοινωνικών διασυνδέσεων, αν κάποιος έχει την διάθεση και επιθυμία να πετύχει, μπορεί να το κάνει. Αυτή είναι η ιστορία της Vivienne. Έπιασε μια μέρα ένα κομμάτι ύφασμα, κατέβασε από το ντουλάπι την ραπτομηχανή και έφτιαξε ένα πουκάμισο. Αυτή είναι η αρχή του παραμυθιού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το τσάι μας έχει τελειώσει εδώ και ώρα, όπως και τα αλμυρά cocktail Margaritas που μας έκαιγαν τα χείλη. Νιώθω μεθυσμένος, το bar είναι άδειο πια. Μόνοι μας πλέον, ακούγοντας David Bowie, ανάμεσα σε ταπετσαρίες και βαρύ κόκκινο φωτισμό, διαπιστώνω ότι έχω απέναντί μου έναν μύθο, μια γυναίκα πρότυπο που έκανε τα μειονεκτήματά της όπλα και την δημιουργηκότητά της οδηγό. Έναν άνθρωπο που όταν ήταν παιδί ντυνόταν σαν γυναίκα και τώρα που είναι γυναίκα ντύνεται σαν παιδί.
Φορώντας ένα παλτό της από την συλλογή “Vive la Bagatelles” του 1997 φεύγω μόνος σιγοτραγουδώντας κάποιους στίχους, που μου ψιθύρισε για αντίο “..στο δέντρο της γνώσης είχα γράψει Αγάπη. Η απάντηση δεν είναι στην εμφάνιση, αλλά στα βιβλία, αν θέλεις να είσαι πραγματικά glamorous. ”
Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010
Is fashion an art?
Is fashion an art? Είναι άραγε η μόδα τέχνη; Και η απάντηση είναι ναι ..Όταν ο άνθρωπος που την δημιουργεί είναι καλλιτέχνης ,ναι, τότε μπορεί και να είναι!
Δύο παραδείγματα ανθρώπων μου έδωσαν την απάντηση.
Πριν λίγες μέρες χάθηκε ένας μεγάλος σχεδιαστής, ένας αληθινός καλλιτέχνης .Και αν δεν ήταν τα ρούχα του Alexander McQueen τέχνη, τότε πώς θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς ;Η μόδα πρέπει να σκαρφαλώνει στο δέντρο της γνώσης, ένα ρούχο είναι κάτι παραπάνω, είναι μαθηματικά, γνώσεις πατρόν και ιστορίας της μόδας, έρευνας υλικών, φαντασίας και εμπειρίας ,απόλυτης ισορροπίας. Ο Alexander McQueen ήταν βιρτουόζος του πατρόν, ένας σύγχρονος Πίτερ Παν, ήξερε να αφηγείται ιστορίες, να σε μεταφέρει αλλού, να σε φέρνει λίγο πιο κοντά σε ό,τι ονειρεύεσαι να είσαι, απλά φορώντας ρούχα του, και άρα να είσαι πιο αληθινός. Αυτό είναι τέχνη..
Τέχνη είναι και τα ρούχα-γλυπτά του Thanos Kyriakides και το art project του Blind Adam . Σχεδόν συγκινούμε από θαυμασμό και την καθαρότητα του μυαλού αυτού του ανθρώπου. Η μοναδικότητα της δουλειάς του είναι κάτι τόσο σπάνιο σε μία εποχή εικόνων. Η Αρχιτεκτονική του ρούχου με απόλυτη συμμετρία και πειθαρχία, η εξυπνάδα μετουσιωμένη στο απόλυτο στυλ. Το ρούχο γυμνό, πραγματικότητα και οφθαλμαπάτη μαζί, μουσειακή πολυτέλεια. Αν ο McQueen λοιπόν ξέρει να λέει ιστορίες, τότε ο Kyriakides ξέρει καλύτερα από τον καθένα να απαγγέλλει ποίηση. Μια ποίηση που φαντάζει να ακούγεται από έναν άλλο πλανήτη. Μπορεί απ’ τον Κρόνο…
Δύο παραδείγματα ανθρώπων μου έδωσαν την απάντηση.
Πριν λίγες μέρες χάθηκε ένας μεγάλος σχεδιαστής, ένας αληθινός καλλιτέχνης .Και αν δεν ήταν τα ρούχα του Alexander McQueen τέχνη, τότε πώς θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς ;Η μόδα πρέπει να σκαρφαλώνει στο δέντρο της γνώσης, ένα ρούχο είναι κάτι παραπάνω, είναι μαθηματικά, γνώσεις πατρόν και ιστορίας της μόδας, έρευνας υλικών, φαντασίας και εμπειρίας ,απόλυτης ισορροπίας. Ο Alexander McQueen ήταν βιρτουόζος του πατρόν, ένας σύγχρονος Πίτερ Παν, ήξερε να αφηγείται ιστορίες, να σε μεταφέρει αλλού, να σε φέρνει λίγο πιο κοντά σε ό,τι ονειρεύεσαι να είσαι, απλά φορώντας ρούχα του, και άρα να είσαι πιο αληθινός. Αυτό είναι τέχνη..
Τέχνη είναι και τα ρούχα-γλυπτά του Thanos Kyriakides και το art project του Blind Adam . Σχεδόν συγκινούμε από θαυμασμό και την καθαρότητα του μυαλού αυτού του ανθρώπου. Η μοναδικότητα της δουλειάς του είναι κάτι τόσο σπάνιο σε μία εποχή εικόνων. Η Αρχιτεκτονική του ρούχου με απόλυτη συμμετρία και πειθαρχία, η εξυπνάδα μετουσιωμένη στο απόλυτο στυλ. Το ρούχο γυμνό, πραγματικότητα και οφθαλμαπάτη μαζί, μουσειακή πολυτέλεια. Αν ο McQueen λοιπόν ξέρει να λέει ιστορίες, τότε ο Kyriakides ξέρει καλύτερα από τον καθένα να απαγγέλλει ποίηση. Μια ποίηση που φαντάζει να ακούγεται από έναν άλλο πλανήτη. Μπορεί απ’ τον Κρόνο…
Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010
Is fashion an art ?
Is fashion an art?The question has often been asked over the last few years,and not about fashion alone.Like cinema,painting,literature,and poetry,fashion is an art when practised by an artist.In a century that has seen the advent of so many different forms of expression,we can surely refer to fashion as Art...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
